Hoe het begon
Wiecher Huisman: “Tijdens een zwerftocht op mijn eerste werkvakantie in de Oostenrijkse Alpen – ik was toen 15 jaar – liep ik alleen te struinen op 1.800 – 2.000 m hoogte in een landschap van rotsen, afgronden, sneeuw, tussen bloeiende rododendrons en natuurlijk vervormde bonsai-achtige naaldbomen. Die dag ontwaakte ik uit mijn kindertijd en drong het besef tot me door, dat ik in ‘mijn’ droomwereld stond. Contrasten, spanning, bloeiende planten, schreeuwende bergkauwen, maar vooral de stilte in het landschap deden mij beseffen, dat dit mij diep beroerde.
Later zou ik dezelfde berglandschappen opzoeken in de Zwitserse en Franse Alpen, Griekse Balkan, Pyreneeën, de Chileense Andes, Schotse Hooglanden, de Chinese uitlopers van de Himalaya en het Kirgizische Tien Shan gebergte, om mij steeds weer te verwonderen over de magie die daar heerst. Oftewel, om me te laten inspireren door stilte. De uitstraling en componenten van deze berglandschappen hebben grote invloed op mijn denken, vormgeving en composities gehad.
Apostelbeuk en Alpenweide
Onder een grote beuk maakte ik mijn keus
Het begon ooit tijdens mijn middelbare schooltijd in Ter Apel. Dagelijks zwierf ik door het bos bij het Middeleeuwse klooster. Op een dag verwonderde ik me over een enorme oude beuk. Het viel mij op, dat deze boom niet zoals alle andere beuken één, maar vanuit de grond meerdere stammen had. Ik raakte op dat moment in de ban van bomen. De keuze voor een vervolgopleiding was dan ook niet moeilijk: een ‘bomenschool’ moest het worden. Dit werd de Middelbare Tuinbouwschool in Boskoop.
Later zou blijken, dat de beuk in het Ter Apelerbos een apostelbeuk zou zijn. In een ver verleden werden daar 11 of 12 kleine beuken bij elkaar geplant.”